Tibetaanse bidkrans

Het doodshoofd, veelvuldig ­gebruikt in Tibetaanse bidkransen ­symboliseert ‘de leegte’ of het ‘niets’ wat de essentie van het universum is.

Archetypes zijn voor Carl Jung geen vaste of gesloten symbolen, maar een soort generatoren van betekenissen
en associaties, die een brug slaan tussen de wereld van
 het intellect en die van het instinct, of het bewuste en het onbewuste. Archetypes zijn visueel herkenbare elementen in de rituelen van natuur­­volkeren. Niet omdat deze volkeren een kinderlijke of achterlijke wereld­visie hebben, maar omdat zij nog het belang van deze archetypes erkennen. Als deze rites en daarbij ­horende archetypes niet zinvol zouden zijn, zouden ze ook niet in onze eigen pre­historische tijden ontstaan zijn, stelt Jung. Daarenboven ziet hij de symbolen of archetypes van mandala’s van over de hele wereld terugkomen in de dromen van zijn patiënten. Hier in het Westen, waar rituelen na­genoeg verdwenen zijn, vormen onze ­archetypische dromen de laatste link met het instinctieve, dat essentieel is voor het bewustzijn.

^{Het wilde ding, p. 109}