Je gebruikt Internet Explorer. Deze site werkt het best op een recentere browser zoals Chrome, Firefox of Safari. Lees hier meer

Gesloten voor uitbreiding en verbouwing
DO THE RIGHT DING/STEUN
Expo

“Phase” (David Donceel 10.04.1971 – 29.05.2020)

Michaël Bussaer

Een project van 019 i.s.m. Design Museum Gent

Een eerbetoon aan één van de pioniers van de Gentse graffitiscène.

Het billboard aan de zijgevel van Design Museum Gent in de Drabstraat is een doorlopend project van het Gentse grafisch collectief 019. Het functioneert als een alternatief tentoonstellingsplatform voor grafische ontwerpers. Elk ontwerp blijft 2 maanden hangen. Het 50 vierkante meter grote billboard is een restant van het tentoonstellingsproject 019 — Museum Of Moving Practice uit 2017 waarbij het collectief tijdelijk een gedeelte van het museum innam. Billboard is gebaseerd op het Billboard Series-concept dat sinds september 2015 aan het gebouw van 019 op Dok Noord hangt (een project van artlead, All Things Contemporary Vzw & 019).

Vorige billboards

BILL-BOARD

“Inge Grognard (Belgische make-upartiest) is al lang een inspiratiebron. Ik kwam als tiener in aanraking met haar werk voor Martin Margiela (Belgische modeontwerper, kunstenaar en oprichter van Maison Margiela) en voelde meteen een intense connectie met haar artistieke praktijk. Voordat ik begreep wat grafisch ontwerp eigenlijk was, wilde ik hetzelfde doen als Inge: een visuele wereld creëren zonder beperkingen en vrij zijn van elke reeds bestaande beeldtaal. De reeks ogen in BILL4 zijn open, gesloten, kijken weg en kijken je aan. Inges hand is in elk oog aanwezig, en haar eigen oog is wat ze verenigt.” (Julie Peeters, 2022)

Op dit billboard staat een detail van de achterflap van BILL4. BILL is een magazine zonder tekst, opgericht en uitgegeven door de Belgische grafisch ontwerper Julie Peeters. De close-up van het oog maakt deel uit van een look die make-upartiest Inge Grognard creëerde voor de Alyx SS19 modeshow.

Inge Grognard is een Belgische make-upartiest. Haar carrière begon midden jaren 80 toen ze samenwerkte met ontwerpers als Martin Margiela, Dries Van Noten en An Demeulemeester, en ze heeft een aanzienlijke invloed gehad op de Antwerpse Zes. Ze werkte gedurende 20 jaar nauw samen met Martin Margiela aan 40 collecties, tot zijn vertrek uit het modehuis in 2009. Grognards werk is verschenen in magazines zoals System Magazine, Purple, Vogue, i-D, Dazed and Confused en Beauty Papers.

Julie Peeters is grafisch ontwerper, redacteur en docent, gevestigd in Brussel. Ze heeft een eigen studio sinds 2006 en is de oprichter van BILL magazine.

Tools, 2022

Syndicat borduurt met TOOLS voort op hun fascinatie voor productie- en reproductietechnieken door hun eigen archief (zelf gereproduceerd uit Scènes d'Annonciation) te combineren met gedrukte reproducties van gereedschappen voor het maken van PCB’s (Printed Circuit Boards) of printplaten. Het ontbreken van enige schaalrelatie tussen de gebruikte vormen contrasteert met het buitenproportionele formaat van het billboard.

Sacha Léopold en François Havegeer werken sinds 2012 samen als Syndicat. Hun interdisciplinaire praktijk, met zowel zelfgeïnitieerde projecten als ontwerpopdrachten, richt zich op kwesties van authenticiteit, reproductie en reproduceerbaarheid in de kunstcontext van vandaag. Ze gebruiken hun uitgebreide kennis van druk- en productietechnieken bij het ontwerpen van boeken, het creëren van visuele identiteiten of het cureren van tentoonstellingen. Syndicat heeft actief samengewerkt met hedendaagse kunstenaars en kunstcentra om unieke visuele identiteitsprogramma's, publicaties, monografieën en kunstenaarsboeken te creëren, wat in 2015 leidde tot de oprichting van Empire, hun eigen uitgeverij-imprint. Naast hun ontwerpactiviteiten hebben ze verschillende tentoonstellingen gecureerd die het proces van druktechnieken onderzoeken.

Disclaimer (satire & parody)

Bijna elke film of boek in de recente geschiedenis bevat een variatie op de zin: "Dit is een fictief werk. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, of werkelijke gebeurtenissen berust op louter toeval." Daarop volgt meestal nog een regel of twee waarin wordt verklaard dat wat volgt inderdaad is wat het beweert te zijn, een fictie, en dat elke gelijkenis met de ‘echte wereld’ geheel toevallig is. Deze korte teksten worden ‘disclaimers’ genoemd en maken deel uit van het juridische apparaat (auteursrechten, inhoudswaarschuwingen en dergelijke) bij films of literaire werken. Ze beperken de aansprakelijkheid van schrijvers of filmmakers en dringen aan op de totale autonomie van fictie ten opzichte van de feitelijke wereld.

Oorspronkelijk werd de term ‘disclaimer’ bedacht voor feodale pachters die hun contractvoorwaarden wilden betwisten: het betekent dus de afwijzing van een wettelijke aanspraak. De eerste disclaimerteksten duiken op in de 18e eeuw, toen het auteursrecht zijn intrede deed in de literaire wereld. Toneel- en romanschrijvers uit deze periode, die represailles van hun publiek vreesden, boden een variant op de disclaimer die we vandaag kennen, waarin ze verklaarden dat hun werk iets anders was dan fictie: ‘romans’ werden gecategoriseerd als geschiedenissen, biografieën, reisverslagen, of verzamelingen van zogenaamd authentieke brieven. Als zodanig fictionaliseerden de vroege fictieschrijvers hun ficties tot feiten.

Aan het begin van de 20e eeuw werd fictie als fictie opgevat en feit als feit, met weinig aanvaardbare convergentie tussen de twee. De disclaimer werd daarom ingevoerd als een wettelijk obstakel om de schepper te beschermen tegen beschuldigingen van smaad. Tevens werd aangegeven waar de ‘werkelijkheid’ begon en ophield. De disclaimer kan dus worden opgevat als een middel om te spelen met de onstabiele grenzen tussen feit en fictie in kunstwerken.

Source
Bill McDonald, The Literary Disclaimer: Law, Fiction, and the Real, 2001, The Fortnightly Club

Act

#VariousProblems #NoWords #JustActions

Inge Ketelers is een Belgisch grafisch ontwerper die haar eigen studio runt. Ze werkt in binnen- en buitenland samen met kunstenaars, musea en instellingen; met een belangrijke focus op boeken. Naast haar studiopraktijk doceert ze aan de afdeling Grafisch Ontwerp van LUCA School of Arts in Gent en is ze verantwoordelijk voor Grafische Cel sinds de oprichting ervan in 2011.

#ClimateChange #FaceTheClimateEmergency #UniteBehindTheScience #TreesForTheFuture #SaveTrees #StopFakeRenewables #BreakFreeFromPlastic #PeopleNotProfit #FossilFuels #PlasticPollution #StopPlastic #Earth #SaveTheEarth #ProtectThePlanet #LovePlanetEarth #HelpTheEarth #ClimateFacts #ClimateReality #Health #EnvironmentalJustice #Capitalism #Overconsumption #Wars #StopAgression…

Lettertype: William door Maria Doreuli @contrastfoundry

Too Many Thoughts, Too Little Teeth

Josse Pyl onderzoekt de hiërarchieën tussen de instrumenten van spraak, communicatie, het lichaam, en het nemen van beslissingen. Hoe woorden en teksten zich door menselijke en andere lichamen bewegen, hoe taal en spraak worden gevormd en uiteenvallen. Pyl probeert dit verstrengelde systeem te begrijpen zonder hiërarchie, door middel van objecten, organen en omgevingen waar woorden worden gevormd, waar ze bewegen en waar ze verloren gaan.

Too Many Thoughts, Too Little Teeth richt je blik op de machinerie die schuilgaat achter die tekens en symbolen die de ene mens met de andere verbinden. Pyl maakte een stenen reliëf als basis voor het werk. Door oliestiften op papier te gebruiken komt de tekening tevoorschijn uit het object dat het moet voorstellen. Een letter verandert in een teken, verdwaalt tussen beelden en gedachten en bestaat ergens tussen beeld en tekst, tussen kijken en lezen. Zicht en beeldtaal worden over elkaar heen gelegd en leiden tot een wereld tussen realiteit en verbeelding.

Sinusoidal — After Spilhaus

Dit werk is onderdeel van een reeks ongewone wereldkaarten die werden gegenereerd met een op maat gemaakte software. Die werd oorspronkelijk ontwikkeld door programmeur Jason Davies om bronmateriaal te genereren voor een serie schilderijen en GIF's van de beeldend kunstenaar Tauba Auerbach. De software maakt het mogelijk om de aarde in elke richting te draaien en vlak te maken met behulp van een breed scala aan projecties. Op die manier worden er ongewone, maar wiskundig nauwkeurige vormen van de aarde gegenereerd.

Deze kaart is gemaakt met behulp van een sinusoïdeprojectie en de techniek die langs kustlijnen snijdt in plaats van midden door een oceaan of een continent te snijden om het aardoppervlak af te pellen - Dat idee werd voor het eerst geopperd door geofysicus en oceanograaf Athelstan Spilhaus in de jaren 40. Dit type kaart houdt de oceanen intact als een ononderbroken watermassa, in dit geval met focus op het zuidelijk halfrond.

The Floor is Lava

Victor Verhelst studeerde grafische vormgeving aan de LUCA School of Arts in Gent waarna hij als ontwerper en kunstenaar zowel in opdracht als autonoom aan de slag ging. Als (grafisch) vormgever, illustrator en typograaf is hij geobsedeerd door kleuren en hun helende kracht.

Het vervormen en naast elkaar plaatsen van 2D en 3D beeldvlakken in het creëren van figuratieve kleurcombinaties kenmerkt zijn grafisch werk. Drukwerk - van digitaal tot 3D, van risografie tot textiel - vormt zijn uitgangspunt, waarbij hij altijd werkt met de relatie van de materialiteit tot het vooraf gemaakte (digitale) beeld.

Digitale werken blijven een constante in zijn oeuvre, zoals dit billboard uit zijn doorlopende serie genaamd TRIPPY VEGAS: zijn visie op een groeiende digitale stad bestaande uit virtuele stadslandschappen en gebouwen.

Ook richtte Verhelst eerder dit jaar zijn eigen uitgeverij en lab op, genaamd Moriso, waar hij samen met andere ontwerpers en kunstenaars vormen van esthetiek wil onderzoeken en verbinden.

Typographical Orgy

Dit billboard toont verschillende typografische creaties die Lennart en Corbin in de loop der jaren in hun praktijk hebben geschetst. De vormen smelten samen en overlappen elkaar in een vast kader, waardoor nieuwe onleesbare tekens ontstaan. Het billboard omvat de lettertypes Weimar, Monolog, Transport is Phuture en Oftest.

Female head, Cypriot, early 5th century B.C., rendered in limestone pixels

James Langdon is zelfstandig grafisch ontwerper en schrijver en professor Communicatiedesign aan de Hochschule für Gestaltung Karlsruhe.

x! (Composition with lost signs and pencils)

Bart de Baets (Knokke BE, 1979) studeerde in 2003 af aan de afdeling grafische vormgeving van de Gerrit Rietveld Academie. Sindsdien woont en werkt hij in Amsterdam. De Baets ontwerpt grafische identiteiten voor lezingenprogramma’s, tentoonstellingen en voorstellingen. Daarnaast ontwerpt hij boeken en platenhoezen. In 2016/17 was Bart gastdocent bij de afdeling Communicatiedesign van de Hochschule für Gestaltung in Karlsruhe. Sinds 2009 geeft hij grafisch ontwerp aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam en aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.

Location Does Not Matter.

Stephanie Specht (°1982) is een Antwerpse grafisch ontwerper die in 2004 afstudeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (Antwerpen). Ze heeft in haar 14-jarige carrière vrijwel overal gewoond en gewerkt (Kaapstad, Brussel, Princeton, New York, Antwerpen), en al deze ervaringen hebben haar gevormd als een creatief persoon. Het patroon van haar billboard, getiteld Location Does Not Matter, bestaat uit verschillende illustraties van huizen die gebaseerd zijn op enkele van haar kindertekeningen. Als symbool voor de vele plaatsen waar ze heeft gewoond, werden ze samengeperst om net dat gevoel te benadrukken. Het geheel lijkt vanop een afstand heel abstract, bijna een waas - de diepte verdwijnt, net zoals de herinneringen aan de details van de huizen geleidelijk aan verdwijnen en er alleen nog maar een sfeer overblijft. De integratie van intuïtie in haar werk is de laatste tijd steeds belangrijker geworden voor Specht. Het vermogen om zichzelf af en toe opnieuw uit te vinden is van groot belang; als er behoefte is aan verandering wil ze daarnaar handelen. Vrijheid is het meest vitale element in haar leven.

Nothing Ever Lasts Forever

Politieke beloftes. Mogelijke macht. Gemanipuleerd altruïsme. Neppe hulp. Mogelijke veranderingen. Echte gevaren. Oneindige speculaties. Geforceerde suggesties. Ongelukkige gevolgen. Wie wil er nu over de wereld heersen? Belangrijker dan ooit om in gedachten te houden: nothing ever lasts forever, zoals Tears For Fears ooit zong.

it is a imbroglio

Het werk van Kévin Bray beweegt zich tussen verschillende media – namelijk video, grafisch ontwerp en sound design – waarmee hij het bestaan van het beeld en de (productie)modi ervan in vraag stelt. In hoeverre is een stilstaand beeld tijdsgebonden? Hoe werken media en formaat op elkaar in en beïnvloeden ze elkaar? Hij probeert te begrijpen hoe de vorm en de taal van een bepaald medium gevisualiseerd en gemanipuleerd worden, om die codes op te leggen aan een ander medium. Hij is geïnteresseerd in het spelen met de mogelijke poreusheid die ontstaat door confrontatie. Door deze methodiek wil hij een taal openen en diversifiëren terwijl hij de grenzen van haar mogelijkheden verkent.

Talking Letterheads

Een marathon van radio-interviews met hedendaagse Belgische grafische ontwerpers door Phantom Radio. Onder leiding van Gerard Herman & Dylan Belgrado. Gecoördineerd door Sara De Bondt, Ronny Duquenne, Valentijn Goethals, Ine Meganck en Jeroen Wille. Deel van de tentoonstelling Off the Grid. Belgisch grafisch ontwerp uit de jaren 60 en 70 door de ogen van Sara De Bondt.

Off the Grid

Dit billboard toont zestien logo’s die door zeven grafisch ontwerpers zijn gemaakt in de jaren zestig en zeventig in België. Het zijn logo’s voor banken, restaurants, theaters, verfbedrijven, musea en andere instellingen met een verwijzing naar de natuur. De subliminale boodschap van het billboard, dat gericht is op de vele kerstshoppers en toeristen die dagelijks langs het museum lopen, is een oproep tot meer bewustzijn van onze planeet.

Geproduceerd ter gelegenheid van de tentoonstelling Off the Grid. Belgisch grafisch ontwerp uit de jaren 60 en 70 door de ogen van Sara De Bondt in Design Museum Gent.

memorial IV

De fotografische collage memorial IV maakt deel uit van de nog steeds uitbreidende reeks ‘memorials’ waarbij Filip Dujardin kunsthistorische archetypes bevraagt en verwerkt tot nieuwe beeldcomposities. Architecturale fragmenten worden uit hun tijdfase en geografische context gelicht en herbouwd in een nieuwe ruimtelijke omgeving. Door elementen van verschillende architecturale origine samen te brengen comprimeert hij de architecturale kunstgeschiedenis en laat hij nieuwe spanningen ontstaan.

memorial IV toont een puinhoop van bouwafval met stukken, scherven, afgekapt en vermorzeld constructiemateriaal.

Het beeld vraagt een moment van aandacht vooraleer de onwaarschijnlijkheid van het geheel zichtbaar wordt. Brokstukken van gesloopte 18e-eeuwse herenhuizen, afgebrokkelde volmarmeren Korintische zuilen afkomstig uit een Griekse tempel, wapeningsstaal van modernistische hoogbouw met hun betonlijsten en prefab-elementen worden gestapeld tot een geconcentreerd geheel in de pixelpuinhoop. Een berg als restant of aandenken aan een gesloopte imaginaire constructie.

Show

Feeds schuiven voor onze ogen, vingertoppen spelen tikkertje op glazen oppervlakken en we bekijken, taggen, liken en reageren terwijl we diep in een eindeloos universum scrollen. Publiceren werd posten en posts verschijnen op muren en in groepen. De woordenschat waarmee de software op onze computers en telefoons met ons praat, zit vol met metaforen die betrekking hebben op de fysieke wereld. Een verhaal kan nu verschillende dingen betekenen.

Ines Cox (°1987) is een Belgische grafisch ontwerpster die haar eigen onafhankelijke studio runt in Antwerpen. In 2009 studeerde ze af aan de Luca School of Arts (Gent, BE) en volgde daarna een tweede masteropleiding aan de Werkplaats Typografie (Arnhem, NL). Ze werkte samen met een grote verscheidenheid aan kunstenaars, instellingen en merken op het gebied van zowel drukwerk als digitaal materiaal. In haar praktijk lopen projecten in opdracht synchroon met zelf geïnitieerd autonoom werk en onderzoek.

The Half Life of Facts

Conceptuele, interdisciplinaire kunstenares Agnieszka Kurant bestudeert hoe complexe sociale, economische en culturele systemen op zo’n manier functioneren dat het onderscheid tussen fictie en realiteit, natuur en cultuur vertroebelt. Ze onderzoekt ‘de economie van het onzichtbare’ waarin immateriële en denkbeeldige entiteiten, ficties, schimmen en emergente processen de politieke en economische systemen beïnvloeden. Kurant peilt naar de ‘onbekende onbekenden’ van kennis en naar kapitalistische speculatie en exploitatie, door wetenschappelijke en filosofische elementen te integreren en bepaalde fenomenen — collectieve intelligentie, nieuwe verschijnselen, virtueel kapitaal, immateriële en digitale arbeid, de evolutie van memes, beschavingen en sociale bewegingen, kunstmatige samenlevingen, energiecircuits en het redactieproces — te analyseren als politieke handelingen. Ze onderzoekt de hybride en verschuivende status van objecten in relatie tot waarde, aura, auteurschap, productie en circulatie. Veel van haar werken bootsen de natuur na en gedragen zich als levende organismen, zelforganiserende complexe systemen en autonome machines.

“While I was filling the container with water...”

Maak kennis met Herta, een oude dame. Dit fictieve personage is een intieme gesprekspartner voor Moriz Oberberger. Herta perfectioneerde haar dagelijkse handelingen. Zij is de personificatie van het heden. Haar levenservaringen brachten haar tot dit punt. Herta’s leven is ongepland, maar desondanks heeft ze absoluut geen vrije tijd. Elke beweging leidt simpelweg tot de volgende. Het maakt haar bewust van haar essentiële zelve.

Voor dit billboard staat Herta in het WT-gebouw, meer bepaald in de keuken. De keuken is het hart van deze school. Het is het sociale ontmoetingspunt voor de eerste koffie van de dag, voor gemeenschappelijke lunches, discussies en spelletjes. Het is een ruimte waar nieuwe ideeën ontstaan. Deze scène is dan ook een momentopname van een typische situatie tijdens een WT-dag, waar de omgeving voortdurend transformeert, nieuwe input geeft voor het werk en waar je af en toe de sporen van andere deelnemers tegenkomt.

Moriz Oberberger is een Italiaans grafisch ontwerper en illustrator die momenteel deelnemer is aan Werkplaats Typografie (WT), een designschool in Arnhem, Nederland. In zijn werk onderzoekt Moriz de interactie tussen de onbelangrijkheid en het belang van het dagelijks leven. Hij focust op alledaagse handelingen, de alledaagse voorwerpen die mensen gebruiken en de omgevingen waarin ze worden geplaatst. Subtiele observaties evolueren naar een veelvoud aan verborgen verhalen uit parallelle werelden die op een speelse manier worden vastgelegd. Deze verhalen worden verteld in verschillende media, gaande van tekeningen, verhalen en boeken tot spelletjes.

De Werkplaats Typografie (WT), onderdeel van de ArtEZ hogeschool voor de kunsten, is een tweejarig grafisch ontwerp masterprogramma, opgericht in 1998. Het doel van de opleiding is om getalenteerde studenten een onafhankelijke ontwerppraktijk te laten opzetten. Er wordt aan artistieke, discursieve en praktische kwaliteiten gewerkt door middel van zelfgeorganiseerde groepsprojecten, opdrachten van externe opdrachtgevers, individuele projecten en diverse workshops.

≃01:05:24

https://badbadbadbad.com/Description_file_txt_0052847594724335828284948
Bráulio Amado is een grafisch ontwerper en illustrator uit Portugal die momenteel in New York City woont. Hij werkte reeds als ontwerper bij Pentagram NYC en als artdirector bij Bloomberg Bus, om daarna aan de slag te gaan bij het New Yorkse kantoor van Wieden+Kennedy. Vandaag heeft hij zijn eigen studio, BAD Studio — Braulio Amado Design Studio.

Mylar Silver 5,7 x 7,3

Een billboard voor één dag door Bieke Criel.

Experimental Jetset

Het ontwerp van Experimental Jetset (grafisch ontwerpcollectief, Amsterdam, NL) refereert aan publieke instructies in een stedelijke context, zoals stadskaarten, plattegronden, tabellen, verkeersborden, … De grafische plaatsaanduiding is tegelijk ook een tijdsaanduiding; een landkaart van tijd en ruimte. Het ontwerp is tevens gebaseerd op een bestaand diagram uit het boek The Nature of the Physical World (1927). Het geheel ziet er functioneel uit, maar heeft tegelijk ook een raadselachtig karakter.

Ghost (Family) Paintings

Als grafisch ontwerpster is Ine Meganck gefascineerd door spookfamilies die vaak terugkeren in reclame. Ze verzamelt, analyseert en probeert veranderingen en patronen binnen deze artificiële families bloot te leggen. Op dit uithangbord toont Ine een uitvergrote winteradvertentie van het merk Tommy Hilfiger. Sommige personages — de moeder en vader bijvoorbeeld — komen door de jaren heen altijd terug in campagnes. Maar art directors hebben er minder problemen mee om kinderen en huisdieren te vervangen op het ritme van de seizoenen. Toch zijn er met veel aandacht absurde details gecreëerd, zoals de schilderijen op de achtergrond die speciaal gemaakt zijn om het multigenerationele gezin zo overtuigend mogelijk neer te zetten. Dit contrasteert dan weer met het gegeven dat de grootmoeder, moeder én kleinkind geportretteerd worden met nagenoeg dezelfde jeugdigheid en stijl. Ine stripte de familie van letterlijke merkreferenties en liet het beeld op doek schilderen, in dit geval door een geschoolde, commerciële Indische portretschilder. Zo eindigen we (alweer) met een ontwricht familieportret dat, door zijn locatie en afmetingen, terugkeert naar het dualisme in de reclamewereld.

Visible Vehicle Repair

De Britse kunstenaar en ontwerper Daniel Eatock, bekend om zijn scherpzinnige observaties en obsessieve verzameldrang, creëert werken die een absurd eerbetoon brengen aan het alledaagse en die aanvaarde conventies in vraag stellen. Eatock fotografeert herstelde auto’s waarin een onderdeel vervangen is door een stuk uit eenzelfde automodel, maar met een andere kleur en focust zo op de flagrante praktijk van goedkope en duidelijk zichtbare herstellingen. Dankzij de link met kunstconservatie — waar herstellingen eerder zichtbaar horen te zijn dan gecamoufleerd — en ook met de Japanse kunstvorm kintsugi — die aardewerkherstellingen in de verf zet in plaats van ze te verbergen — verheft Eatock een zuinige praktijk tot een esthetische keuze om te bezichtigen en te appreciëren. Zijn deze herstelde voertuigen rijker, waardevoller en beter als gevolg van een ongeval en reparaties?

JUR by Jan Und Randoald

JUR
Robots van de wereld! De menselijke macht is gevallen!
Een nieuwe wereld is verrezen, onder heerschappij van Jobot und Robot!
Voorwaarts, mars!

ACT I
Hoofdkantoor van de fabriek van JUR

Ingang rechts. De ramen in de muur vooraan kijken uit op rijen fabrieksschoorstenen. Aan de linkerkant meer managementafdelingen. JOBOT zit in een draaistoel aan een grote Amerikaanse schrijftafel. Tegen de muur links tonen enorme kaarten de zeevaart- en spoorweglijnen. Op de muur rechts zijn bedrukte affiches bevestigd. (JOBOT UND ROBOT’s Cheapest Labor enz.). Als contrast met deze wandelementen is de vloer bedekt met een prachtig Turks tapijt, sofa, leren leunstoel en dossierkasten. Aan een bureau bij de ramen typt ROBOT brieven.

JOBOT (dicteert)
Klaar?

ROBOT
Ja.

Two explanted pacemakers taking each other for a heart

Een billboard door Michiel De Cleene in het kader van zijn project Reference Guide.

Absence Makes The Heart Grow Fonder

Een billboard door Lydia Debeer in het kader van de gelijknamige tentoonstelling.

Motion

Een billboard door Karel Martens in het kader van zijn tentoonstelling Motion.

Selección Natural – This is the Cover of the Book

Een billboard door Moritz Küng in het kader van de gelijknamige tentoonstelling.