ZOOM / RESOLUTION / SERVER-SIDE DECAY
"Like bricks in a wall, the images from a low-fidelity live stream. To reduce their digital footprint, each image degrades from full resolution to single pixels. As the resolution shifts from time (1440 min/day) to space (1440 px/line), a new image emerges from the building blocks. A sprite, almost noise, but not quite. An echo, not an archive." — Lukas Engelhardt
ZOOM/RESOLUTION/SERVER-SIDE DECAY is een site-specifieke installatie van grafisch ontwerper en kunstenaar Lukas Engelhardt die speculeert over en kritisch reflecteert op de ecologische impact en digitale voetafdruk van communicatietechnologieën die onze huidige netwerkcultuur in hoge mate bepalen. Centraal in dit onderzoek staat de vraag: hoeveel overdracht en opslag van informatie is er eigenlijk nodig om een gevoel van verbondenheid te creëren?
Door de materiële aard ervan te verhullen, maakt cloud-technologische infrastructuur vandaag de dag begrippen als schaal en energieverbruik vaak onzichtbaar. Naarmate streamingdiensten, zoals Netflix, Zoom, Microsoft Teams en anderen, steeds hogere resoluties nastreven, stijgt ook hun energieverbruik. Om onze socials te voeden, verzamelen we steeds meer – vaak nooit meer bekeken – foto’s op onze digitale apparaten, wat op zijn beurt het energieverbruik van de servers waarop deze bestanden zijn opgeslagen verhoogt. In dit proces worden zowel de handeling van het opslaan van beelden als de opslagapparaten zelf steeds frictielozer en onzichtbaarder. Daardoor zijn we ons steeds minder bewust van de materiële kosten en middelen die nodig zijn om digitale media op te slaan en te manipuleren. Hoewel niet zichtbaar, bevolken onze beeldstromen datacenters over de hele wereld – en cloudinfrastructuren zijn allesbehalve oneindige bronnen.
ZOOM/RESOLUTION/SERVER-SIDE DECAY stelt een zinvolle, energiezuinige benadering voor van het streamen van informatie over het internet. De installatie adresseert begrippen als snelheid, resolutie en temporaliteit.
SNELHEID: Door video (bewegend beeld) te tonen als een opeenvolging van frames (of stilstaande beelden), en het framerate radicaal te verlagen tot één frame per minuut (oftewel 0,016 FPS), nodigt de installatie de kijker uit om stil te staan bij noties van tijd, snelheid en de frictieloze technologie om ons heen. Deze benadering grijpt terug op de technologische wortels van film, en verwijst naar vroege filmtechnologie zoals Eadweard Muybridge’s zoopraxiscoop, waarbij het stilstaande beeld nog als een inherent (esthetisch) kenmerk van bewegend beeld werd ervaren door de kijker, vanwege de ‘langzamere’ beeldfrequentie.
RESOLUTIE: De installatie reflecteert op onze hedendaagse standaarden en de toenemende behoefte aan “hoge resolutie” beeld om een boodschap over te brengen, of (in media) een gevoel van immersie op te roepen. Naarmate de tijd verstrijkt, vervaagt de herinnering aan een beeld – en zo ook de resolutie van het digitale beeld. Als strategie om opslagkosten te reduceren, draaien er op de achtergrond van de installatie verschillende scripts die het beeld gaan “metaboliseren” – het wordt afgebroken en de resolutie wordt gereduceerd tot een enkele pixel. Op dat moment wordt het een sprite.
TEMPORALITEIT: Om data-hoarding te voorkomen, slaat de server waarop dit werk draait de “originele” of RAW afbeelding niet op. Dit betekent dat beelden in hun volledige resolutie slechts gedurende een beperkte tijd zichtbaar zijn (de tijd tussen twee opeenvolgende frames), waarna ze beginnen te vervagen tot aan één enkele pixel. Op deze manier wordt de opslagcapaciteit tot een absoluut minimum beperkt.
Geïnstalleerd in zowel de DING vitrine als in het Arsenaal, onderzoekt ZOOM/RESOLUTION/SERVER-SIDE DECAY alternatieve methoden om een gevoel van verbondenheid te creëren over deze fysieke afstand. Een camera in het Arsenaal werd gebruikt om beelden te VERZENDEN naar een server, zodat ze ONTVANGEN en weergegeven konden worden op een reeks monitoren die opgesteld stonden in de vitrine.
